Zatrudnienie obcokrajowca w aptece

 7 minut

R E K L A M A
518x55-FP_MF_baner

autor: Piotr Kamiński
radca prawny

Co zatem w przypadku, gdy właściciel apteki będzie chciał zatrudnić farmaceutę bądź technika farmaceutycznego z zagranicy w swojej aptece? O czym należy wiedzieć w takim przypadku? Jakich formalności należy dopełnić, aby nie narazić siebie i zatrudnionego pracownika na sankcje?

Procedura związana z uznawaniem wykształcenia
Pracodawca zamierzający zatrudnić pracownika z zagranicy na stanowisku farmaceuty bądź technika farmaceutycznego musi mieć na względzie, że obcokrajowca będzie obowiązywać procedura związana z uznawaniem wykształcenia i uzyskiwaniem prawa do wykonywania zawodu w naszym kraju. W przypadku osób będących obywatelami jednego z krajów członkowskich UE sytuacja jest prostsza, gdyż zasady, na podstawie których obcokrajowcy mogą być zatrudniani w naszych aptekach (a obywatele polscy w aptekach w innych krajach), określa dyrektywa unijna 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych. Obywatele spoza UE, którzy zechcą podjąć zatrudnienie w aptece muszą natomiast dokonać nostryfikacji dyplomu. Szczegółowe informacje w sprawie uznania w Polsce kwalifikacji zawodowych farmaceuty i technika farmaceutycznego (na przykładzie Ukrainy) znajdują się w piśmie z Ministerstwa Zdrowia, które jest dostępne na stronach internetowych poszczególnych Okręgowych Izb Aptekarskich.[1]

Zezwolenie na zatrudnienie cudzoziemca
Obywatele UE (a także EOG i Szwajcarii) mają m.in. prawo do podejmowania pracy w innym państwie członkowskim UE – bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę oraz zamieszkania w innym państwie członkowskim UE ze względu na podjętą pracę.[2] Pracodawca zatem odciążony jest od obowiązków w tym zakresie.

W przypadku chęci zatrudnienia farmaceuty lub technika farmaceutycznego niebędącego obywatelem kraju UE (EOG, Szwajcaria) sytuacja jest bardziej sformalizowana. Cudzoziemcy tacy mogą wykonywać pracę w Polsce, jeśli otrzymają zezwolenie na pracę i pobyt. Pracodawca w takim wypadku ma obowiązek złożyć wniosek o wydanie odpowiedniego zezwolenia na pracę do właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy wojewody. Na podstawie tego dokumentu cudzoziemiec ma z kolei obowiązek uzyskania odpowiedniej wizy w polskim konsulacie znajdującym się w kraju jego pochodzenia lub kraju stałego pobytu. Pracodawca powinien przechowywać kserokopię dokumentu uprawniającego cudzoziemca do pobytu na terenie naszego kraju.

Pracodawca przed złożeniem dokumentów do Urzędu Wojewódzkiego o zezwolenie na pracę dla cudzoziemca ma, co do zasady, obowiązek zbadania lokalnego rynku pracy. Oznacza to, że musi sprawdzić czy na miejsce pracy, na które aplikuje cudzoziemiec, nie ma polskich pracowników (tzw. test rynku pracy). Wymagana jest bowiem informacja od starosty o braku możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych pracodawcy. Zezwolenie jest wydawane w 3 egzemplarzach, z których 2 otrzymuje pracodawca. Jest on zobowiązany do przekazania cudzoziemcowi 1 egzemplarza zezwolenia i uwzględnienia w umowie z nim warunków określonych w zezwoleniu, w tym wysokości wynagrodzenia.

Procedura uproszczona
Warto wiedzieć też, że w przypadku obywateli takich krajów jak Armenia, Białoruś, Gruzja, Mołdawia, Rosja i Ukraina, a więc krajów, z których przybywa do nas największa liczba osób poszukujących pracy, możliwe jest zastosowanie tzw. procedury uproszczonej (brak wymogu uzyskiwania informacji od starosty). Zatrudnienie pracowników w/w państw następuje na podstawie zarejestrowanego we właściwym Powiatowym Urzędzie Pracy oświadczenia pracodawcy o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi.

Strony: 1 2