Nauka
Choroba oglądaczy wystaw
7 minut
Jak każda choroba, tak i chromanie przestankowe powinno być leczone przyczynowo. Bardzo często wymaga ono zmiany trybu życia, a zatem:
- modyfikacji diety,
- zaprzestania palenia tytoniu,
- przywrócenia prawidłowej masy ciała,
- regularnego wykonywania ćwiczeń fizycznych, które stymulują wytwarzanie się krążenia obocznego i wydłużają dystans chromania,
- leczenia cukrzycy i zaburzeń metabolicznych oraz procesów zapalnych i bakteryjnych w organizmie,
- regulacji ciśnienia tętniczego u pacjentów z nadciśnieniem,
- stosowania diety bogatej w nienasycone kwasy tłuszczowe, a ubogiej w węglowodany proste oraz wzbogaceniu menu o produkty zawierające witaminy C i D.
Jeśli choroba rozwija się, może dojść do powikłań w postaci występowania bólów w spoczynku oraz pojawiania się trudno gojących się owrzodzeń, a nawet martwicy kończyny dolnej. W leczeniu chromania przestankowego wykorzystuje się leki zapobiegające nadmiernemu krzepnięciu krwi (antykoagulanty), leki rozszerzające naczynia tętnicze, leki poprawiające przepływy w tętniczkach włosowatych, jak również leki stosowane w leczeniu cukrzycy, choroby wieńcowej i nadciśnienia tętniczego. W ostatnim czasie do leczenia wprowadzono prostaglandyny w postaci iniekcji. Przy braku poprawy mimo zastosowanych zmian trybu życia i leczenia farmakologicznego oraz ciągłego skracania się dystansu chromania wykonywane są w oddziałach chirurgii naczyniowej operacje mające na celu usunięcie złogów miażdżycowych ze światła naczyń lub pomostowanie niedrożnych odcinków naczyń, przeszczepy własne z naczyń żylnych lub wczepianie sztucznych protez naczyniowych. Innym rodzajem zabiegów jest sypatektomia polegająca na przecięciu nerwów odpowiedzialnych za skurcz naczyń w obszarze, w którym występuje chromanie. Rozszerzanie światła naczyń odbywa się przez wprowadzenie do zwężonej tętnicy cewnika z balonikiem (angioplastyka). Dla zapobiegania nawrotom zwężenia zakłada się stenty, czyli rurki z metalowej siatki przylegającej do ściany naczynia uniemożliwiające jego zwężenie. Z kolei owrzodzenia i niegojące się rany są opracowywane chirurgicznie, niekiedy konieczne są przeszczepy skóry. Przy wystąpieniu rozległej martwicy konieczna staje się amputacja kończyny.