Opieka farmaceutyczna
Styl życia w leczeniu stanów przedcukrzycowych
9 minut
Wprowadzając aktywność fizyczną należy pamiętać o konieczności spożywania pożywienia zbilansowanego ilościowo i jakościowo oraz o uzupełnianiu płynów. Ważny jest również dobór odpowiedniego obuwia (ryzyko zespołu stopy cukrzycowej!) i odpowiednia rozgrzewka w celu uniknięcia kontuzji.
Udowodniono, że po 12-16 tygodniach regularnej aktywności fizycznej spada masa tłuszczowa organizmu, a do 26 tygodnia poprawie ulegają parametry lipidowe. Regularny wysiłek zmniejsza o 40-70% ryzyko rozwoju cukrzycy.
Jeśli ktoś chce wprowadzić pierwszą zmianę w stylu życia i zacząć być aktywnym, ale nie wie, jaki wysiłek jest dla niego korzystny, to zanim zasięgnie konsultacji, może rozpocząć od spacerów (szczególnie wskazany nordic walking) optymalnie ok. pół godziny po posiłkach, dzięki czemu zmniejszeniu ulegną glikemie poposiłkowe.
Leczenie dietą
Jednym z podstawowych celów w leczeniu cukrzycy jest zmniejszenie masy ciała, co może doprowadzić do normalizacji glikemii, czyli „zaleczenia” cukrzycy (rezygnacji z przyjmowania leków w cukrzycy typu 2). Kolejne cele, których osiągnięcie umożliwia redukcja masy ciała, to poprawa parametrów lipidowych i optymalizacja wartości ciśnienia tętniczego.
A ile należy schudnąć, żeby odnieść korzyści ze zmian stylu życia? Metaanaliza i przegląd badań klinicznych z 2015 r. próbowała określić, jakie korzyści dla osoby chorej na cukrzycę wiążą się z redukcją masy ciała o 5% w ciągu roku. Pod uwagę wzięto wpływ na wyrównanie glikemii, na lipidogram i wartości ciśnienia tętniczego. U osób, które schudły do 5% swojej masy ciała, wpływ zmiany na powyższe parametry był niewielki (statystycznie nieistotny). Jednak w badaniach, w których dzięki częstym wizytom edukacyjnym, wdrożeniu diety i aktywnego stylu życia osiągnięto większą niż 5% redukcję masy ciała, udało się osiągnąć poprawę wartości hemoglobiny glikowanej, wartości ciśnienia tętniczego oraz stężenia cholesterolu.
Osoby z cukrzycą powinny ograniczyć podaż cukrów prostych oraz zadbać o regularność posiłków. Aby zmniejszyć masę ciała, a następnie utrzymać rezultat, pacjent powinien zmniejszyć kaloryczność posiłków o 500-1000 kcal/dobę. Nie ma jednak jednej, optymalnej diety dla każdego chorego. Dokładny skład posiłków powinien być dostosowany indywidualnie do wieku, płci, upodobań smakowych, dodatkowych schorzeń. Zakłada się, że węglowodany powinny stanowić ok. 45% diety, szczególnie, jeśli mają niski indeks glikemiczny i dużą zawartość błonnika (25 g/1000 kcal w pokarmach wielozbożowych i warzywach), 25-40% tłuszcze (10% nasycone), białka 20 30%. Wielu naukowców badało wpływ zastosowania różnych diet.