Nauka
Włączenie kobiet do terapii mężczyzn z zaburzeniami erekcji
6 minut
Mężczyzna w związku
Dla wielu mężczyzn możliwość osiągnięcia erekcji definiuje ich męskość. Zaburzenia erekcji często powodują głębokie problemy psychologiczne: utratę pewności siebie oraz pewności seksualnej. Jeon i wspól. wykazali, że ZE są istotnie statystycznie związane z zaburzeniami depresyjnymi, niezależnie od wieku, nawyków zdrowotnych i chorób współistniejących. Okazuje się też, że mężczyźni z ZE satysfakcję ze związku cenią dużo bardziej niż inne aspekty swojego życia (zawodowe, materialne). Terapia par i włączenie partnerki do terapii znacznie podnosi więc motywację mężczyzny do leczenia. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że reakcje kobiet w trakcie terapii mogą być różne i w związku z tym różnie wpływać na nią. Dorvey podzielił zachowania partnerek mężczyzn z ZE na 4 grupy:
- te, które wspierają partnera i partner to akceptuje,
- te, które wspierają, ale partner nie wyraża zgody, aby były włączone w leczenie,
- te, które nie wspierają, ale partner akceptuje sytuację,
- te, które nie wspierają partnera, odmawiają wszystkich relacji seksualnych i partner źle znosi taką sytuację.
Właściwa edukacja pary rzutuje również na określenie realistycznych oczekiwań wobec ewentualnej terapii. Często bowiem partnerki mężczyzn z zaburzeniami erekcji stają się podejrzliwe o ewentualny romans partnera czy uzależnienie od cyberseksu itd. W związku narasta często nieufność i agresja. Z drugiej strony mężczyzna z ZE ze strachu przed porażką unika kontaktu
i tworzy się błędne koło wzajemnych oskarżeń i nieporozumień. Znaczący jest zatem fakt, że wprowadzenie kobiety do terapii zaburzeń erekcji u jej partnera znacząco poprawia wskaźnik przestrzegania zaleceń i wpływa na sukces terapii. Badania pokazują, że leczenie oparte wyłącznie na farmakoterapii z wykluczeniem dynamiki związku prowadzi tylko do czasowej poprawy i paradoksalnie do rozwoju innych zaburzeń psychologicznych, żeby zachować homeostazę w problematycznej relacji. Część pacjentów, tzw. psudo-non responders na inhibitory PDE-5, to w gruncie rzeczy pacjenci, u których należy rozważyć terapię par, ponieważ problem leży w zaburzonej relacji albo problemach interpersonalnych. Podczas gdy prawdziwi non responders stanowią ok. 30-40%.
Warto zatem pamiętać, że powrót do seksualnej aktywności po włączeniu inhibitorów PDE-5 wymaga także konsultacji psychologicznej u mężczyzny, u którego z powodu dysfunkcji rozwinął się brak poczucia bezpieczeństwa, uczucie złości i rozczarowania oraz dobrze przeprowadzonej terapii par.