Nauka
Eplerenon w standardzie leczenia niewydolności serca
6 minut
autor: dr hab. med. Marcin Grabowski
I Katedra i Klinika Kardiologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny
Jednym ze schorzeń, którego skala narasta epidemiologicznie w ostatnim czasie, jest przewlekła niewydolność serca. W grupie tej znajdujemy zazwyczaj pacjentów po zawale serca, który ze względu na swoją rozległość spowodował poważne zaburzenia funkcji skurczowej lewej komory i w konsekwencji daje objawy niewydolności serca. Należy podkreślić poważne rokowanie w niewydolności serca z towarzyszącymi ciężkimi zaburzeniami kurczliwości (niska frakcja wyrzutowa lewej komory), które często jest poważniejsze niż w przypadku niektórych schorzeń onkologicznych. Niestety, świadomość tego stanu nie jest powszechna społecznie.
Obecnie podstawę leczenia objawowej skurczowej niewydolności serca stanowią inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę oraz beta-adrenolityki, które w przypadku tolerancji powinny być stosowane łącznie u każdego pacjenta. Ich korzystny efekt jest uzupełniający i związany z zapobieganiem niekorzystnej przebudowie lewej komory (tzw. remodelingowi) oraz nagłemu zgonowi sercowemu.
Zgodnie z aktualnymi wytycznymi leczenia przewlekłej skurczowej niewydolności serca istotnie wzrosła rola antagonistów receptora mineralokortykoidowego (inaczej antagonistów aldosteronu), które praktycznie stały się trzecią podstawową grupą farmakologiczną leków do stosowania w objawowej niewydolności serca. Zgodnie z tymi wytycznymi u wszystkich pacjentów z utrzymującymi się objawami niewydolności serca (w klasie II–IV wg NYHA) i potwierdzoną w badaniu obrazowym niską frakcją wyrzutową lewej komory (EF ≤ 35%), oprócz leczenia za pomocą inhibitora konwertazy i beta-adrenolityku, wskazane jest właśnie dołączenie antagonisty receptora mineralokortykoidowego. Zalecenie ma klasę I, z poziomem dowodów A. Lek stosuje się w celu zmniejszenia ryzyka hospitalizacji z powodu niewydolności serca oraz ryzyka przedwczesnego zgonu. Dla tej grupy terapeutycznej standardy wymieniają dwa preparaty, które były skutecznie przebadane w dużych, randomizowanych badaniach klinicznych i dodatkowo, na podstawie użytych w tych badaniach schematów stosowania leków, zalecają ich dawki początkowe i docelowe. Są to: eplerenon (dawka początkowa: 25 mg – raz dziennie; dawka docelowa: 25 mg – raz dziennie) i spironolakton (dawka początkowa: 25 mg – raz dziennie; dawka docelowa: 25-50 mg – raz dziennie).