Pielęgnacja pacjentów z odleżynami

Należy pamiętać także o odpowiedniej pielęgnacji skóry. Nie może być ani przesuszona, ani wilgotna. Ważna jest codzienna higiena, zwłaszcza miejsc intymnych. Warto stosować oliwki, lotiony czy kremy celem natłuszczenia i nawilżenia skóry. Dobrze dobrany preparat do ciała pozwoli na lepszą regenerację naskórka, wygładzi i uelastyczni skórę. Jeśli dojdzie do powstania odleżyny, należy szybko działać. W przeciwnym razie rana może się powiększyć i pogłębić, może też dojść do jej nadkażenia. W zależności od stopnia zaawansowania odleżyny wskazane jest leczenie zachowawcze i/lub interwencja chirurgiczna. Miejscowe leczenie odleżyn obejmuje redukcję ciśnienia, oczyszczanie rany, walkę z bólem, zapobieganie infekcjom oraz stosowanie opatrunków zapewniających wilgotne środowisko gojącej się rany. Idealny opatrunek dopasowuje się do dna rany, chroni odleżynę, kontroluje poziom wysięku, jest łatwy w stosowaniu.

Współczesnym standardem w terapii ran przewlekłych jest utrzymanie optymalnie wilgotnego środowiska. Wilgoć ułatwia epitelializację, zwiększenie syntezy kolagenu, zmniejszenie liczby zakażeń, migrację makrofagów do łożyska rany. W tym celu stosuje się opatrunki hydrokoloidowe, opatrunki typu hydrofiber czy alginianowe. Ze względu na ich właściwości absorpcyjne wchłaniają wysięk z rany. Stworzone przy użyciu nowych technologii zmniejszają ryzyko maceracji skóry wokół rany. Ich wymianie nie towarzyszy ból. Jeśli w dnie odleżyny znajduje się tkanka martwicza, należy ją rozmiękczyć i usunąć. Metody oczyszczania dzielą się na mechaniczne, autolityczne, enzymatyczne i biologiczne. Oczyszczanie enzymatyczne odbywa się przy pomocy preparatów enzymatycznych jak streptokinaza w postaci maści lub żelu czy poprzez nasączenie nimi na przykład opatrunków alginianowych. Pomocnym opatrunkiem jest żel hydrokoloidowy, który za sprawą wysokiego uwodnienia ułatwia oddzielenie strupa martwiczego w ranach suchych. Ze względu na ryzyko infekcji w ranach odleżynowych bywa konieczne stosowanie leków zdolnych do penetracji i eradykacji biofilmu bakteryjnego. Często polecanym środkiem jest wodny roztwór dichlorowodorku oktenidyny. Nie powoduje reakcji alergicznych i ma niską cytotoksyczność. Dobrą praktyką jest łączenie opatrunków zawierających srebro z antyseptykiem zawierającym oktenidynę. Na rynku dostępny jest także antybakteryjny opatrunek w żelu zawierający wspomnianą substancję. Warto nadmienić, że opatrunki żelowe wymagają opatrunku wtórnego, wierzchniego.

Nowoczesne opatrunki spełniają wiele funkcji i przyczyniają się do szybszego gojenia odleżyn. Współczesna koncepcja wilgotnego leczenia umożliwiła osiągnięcie lepszych rezultatów w walce z ranami odleżynowymi. Jednak najistotniejszym aspektem wciąż pozostaje kwestia zaangażowania w pielęgnację osoby narażonej na długotrwałe obniżenie aktywności ruchowej i edukacji zarówno personelu medycznego jak i opiekuna oraz właściwe postępowanie profilaktyczne w celu możliwie największej redukcji ryzyka powstania odleżyn.

Strony: 1 2