Wypalenie zawodowe od 1 stycznia 2022 r. będzie uznawane za chorobę, na którą pracownik będzie mógł otrzymać L4 – donosi serwis Pit.pl.
Syndrom wypalenia zawodowego to z pewnością kolejna choroba cywilizacyjna, która dotyka współczesne społeczeństwo. Objawy wypalenia zawodowego mogą być tak silne, że nie pozwalają na codzienne wykonywanie zawodowych obowiązków, a brak jakichkolwiek działań i reakcji może spowodować, że pracownik popełnia błędy, skutkujące dotkliwymi konsekwencjami dla firmy.
W czerwcu 2019 Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wpisała wypalenie zawodowe do Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD) i ma obowiązywać od 1 stycznia 2022 r.
Przyczyny wypalenia zawodowego
Według badania Kronos Incorporated i Future Workplace na wypalenie zawodowe mają wpływ następujące czynniki:
- nieadekwatne wynagrodzenie (41 proc.),
- przeciążenie pracą (32 proc.),
- nadgodziny (32 proc.),
- nieefektywne zarządzanie w firmie (30 proc.),
- brak związku między rolą pracownika, a strategią firmy (29 proc.),
- niska kultura pracy (26 proc.).
Przyjmuje się że najczęściej problem wypalenia zawodowego dotyka osoby pracujące w zawodach wymagających bliskich kontaktów interpersonalnych, takich jak psycholodzy, psychiatrzy, lekarze, pielęgniarki, nauczyciele, pracownicy społeczni, policjanci, urzędnicy oraz osoby pracujące w bliskim i bezpośrednim kontakcie z klientem. Jednak tak naprawdę wypalenie zawodowe może dotknąć każdego.
Objawy wypalenia zawodowego
Zwykle wypalenie zawodowe jest długofalowym procesem, którego główną przyczyną jest przewlekły stres, nadmierne zmęczenie oraz stawianie sobie zbyt wysokich celów. Do rozpoznania objawów wypalenia zawodowego najczęściej stosuje się trójwymiarową teorię wypalenia Christiny Maslach zgodnie z którą na tę chorobą składają się trzy elementy:
- fizyczne: poczucie wycieńczenia lub wyczerpania energii,
- emocjonalne: obniżony nastrój, negatywne uczucia lub zobojętnienie przejawiające się cynicznym i pozbawionym empatii zachowaniem,
- behawioralne: zmniejszona wydajność zawodowa, obniżenie oceny własnych dokonań i poczucie, że wszystko co się robi nie ma sensu lub jest niewystarczająco dobre.