Opieka farmaceutyczna
Jak mobilizować pacjenta do kontaktu z lekarzem
6 minut
ANALITYK (ważne dla niego jest unikanie popełniania błędów, kontrola sytuacji i porządek):
„Z tego, co Pan powiedział… [tu powtarzamy, co powiedział – analityk musi mieć poczucie, że został wysłuchany] wynika, że może to być zapalenie oskrzeli. Proszę się obserwować. Jeżeli do jutra nie będzie poprawy, proponuję wizytę u lekarza.”
„Pana objawy [powtórzyć, co powiedział] są niepokojące. Myślę, że lekarz po analizie i dodatkowych badaniach przepisze antybiotyk. Pozwoli to Panu uniknąć komplikacji wynikających z błędnej diagnozy, że jest to tylko przeziębienie.”
PRZYJACIEL (ważne są dla niego dobre relacje, pozytywne emocje i szacunek):
„Na Pana miejscu poszłabym do lekarza.”
„Jestem zaniepokojona Pani/a stanem. Moja mama [babcia itp.] miała takie same objawy i natychmiast wysłałam ją do lekarza. Bardzo jej pomógł przepisany antybiotyk.”
EKSPRESYJNY (pociągają go nowości, eksperymentowanie; lubi błyszczeć i być obiektem zainteresowania):
„Ale ładny kaszel Pan sobie wyhodował!
Lekarz będzie zachwycony!
Pewnie zapisze Panu jakiś antybiotyk nowej generacji.”
„To chyba nie jest zwykłe przeziębienie.
Proszę iść do lekarza. Dobry antybiotyk postawi Pana szybko na nogi.”
KIEROWNICZY (priorytetem dla niego jest szybkie załatwienie sprawy; należy pamiętać, by dać mu wybór):
„Może Pan stosować leki, które są bez recepty bądź lekarz przepisze antybiotyk. To szybko i skutecznie pozwoli Panu wrócić do pracy. Wybór należy do Pana.”
lub:
„Leki bez recepty są dobrym rozwiązaniem w przypadku zwykłego przeziębienia. Zapalenie oskrzeli wymaga bardziej efektywnych leków, które może przepisać tylko lekarz po postawieniu diagnozy. Wybór należy do Pana.”
Dodatkowo należy pamiętać, że motywacja do działania jest determinowana dwoma siłami: albo chęcią osiągania przyjemności, albo unikania przykrości. W psychologii określa się to jako „motywację do” i „motywację od”. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z motywacją DO CELU , jakim jest osiągnięcie przyjemności (chcę być zdrowy, szczupły, bogaty), w drugim – OD PROBLEMU , jakim jest uniknięcie przykrości (nie chcę być chory, otyły, biedny). Niby to samo, a powiedziane zupełnie innym językiem. Można zaryzykować stwierdzenie, że style dominujące (ekspresyjny i kierowniczy) będą głównie motywować DO , natomiast do stylu analitycznego i przyjacielskiego raczej trafi motywacja OD. Jak rozpoznać motywację pacjentów?