Nauka
Łysienie u kobiet – mit czy tabu
9 minut
Kolejną przyczyną nadmiernego wypadania włosów u kobiet jest łysienie plackowate. Choroba prowadzi do przejściowego lub trwałego pojawienia się ognisk łysienia przede wszystkim na skórze owłosionej głowy, ale również w okolicach dołów pachowych, narządów płciowych, brwi czy rzęs. Zazwyczaj zmiany są ograniczone, pojedyncze lub mnogie, rzadziej związane są z utratą włosów na obwodzie skóry głowy, szczególnie w okolicy potylicznej i skroniowej, czy uogólnioną utratą włosów całego ciała. U 1/3, a nawet połowy pacjentów z ogniskowym łysieniem plackowatym obserwuje się pełny odrost włosów bez leczenia w ciągu roku od pojawienia się pierwszych objawów. Niestety, rzadko dochodzi do samoistnego odrostu w przypadku całkowitej utraty włosów. W patogenezie łysienia plackowatego zwraca się uwagę na rolę układu immunologicznego. Część przypadków współistnieje z chorobami autoimmunologicznymi, jak zapalenie tarczycy czy bielactwo. Jako jedną z przyczyn wymienia się rolę stresu, choć często trudno ustalić co de facto wywołało chorobę.
Warto również zwrócić uwagę na inne zagadnienie prowadzące do utraty owłosienia na skórze głowy. Mowa tu o trichotillomanii. Pacjentki nie mogą powstrzymać się od kompulsywnego wyrywania włosów, które jest wywołane narastającym napięciem, a sam akt samouszkodzenia przynosi chwilową ulgę lub uczucie zadowolenia. Część chorych odczuwa także potrzebę zjedzenia wyrwanych włosów. W takim przypadku mówimy o zaburzeniu zwanym trichofagią. Trichotillomania dotyczy zazwyczaj kobiet. Pacjentki starają się ukryć swój problem przed otoczeniem. Wymagają leczenia psychologicznego, czasem także wspomożonego terapią farmakologiczną z kręgu leków psychiatrycznych.
W wielu przypadkach nadmierne wypadanie włosów u kobiet jest spowodowane ich złą pielęgnacją (działanie wysokiej temperatury, ondulacja, farbowanie) i niedoborem różnych związków mineralnych i witamin w organizmie, co powoduje zwiększenie łamliwości włosów i osłabienie ich cebulek.
Łysienie nie jest chorobą upośledzającą czynności życiowe, rzutuje jednak na jakość życia i samoocenę pacjentek. Często szukają pomocy zarówno farmaceutycznej jak i lekarskiej. Na rynku występują liczne preparaty wspomagające wzrost włosów, zarówno ogólne jak i miejscowe. W leczeniu łysienia androgennego stosuje się antyandrogeny (octan cyproteronu, spironolakton, doustną terapię antykoncepcyjną, finasteryd – ten ostatni należy stosować ostrożnie ze względu na jego wpływ na rozwój męskich narządów płciowych, cewki moczowej i gruczołu krokowego) oraz inhibitory 5-reduktazy. Leczenie tego schorzenia u kobiet może jednak nie przynosić oczekiwanych rezultatów.