Nauka
E-dodatki do żywności
8 minut
Co nie powinno wywoływać niepokoju?
Wiele barwników jest całkowicie naturalnego pochodzenia i w świetle obecnych badań nie stanowią zagrożenia dla zdrowia – chlorofil (E 140) czy antocyjany (E 163), czerwień buraczana (betanina, E 162) czy kurkuminy (E 100), ryboflawina (E 101) czy karoteny (E 160). Względnie bezpieczne są także emulgatory – dodatki E oznakowane od liczby 400 do 477 (poza E 407 – karagen) przy normalnej i zróżnicowanej diecie nie wywołują żadnych niepokojących objawów i są nieszkodliwe. Jedynie w dużych stężeniach u osób wrażliwych mogą prowadzić do upośledzenia mechanizmu pobierania żelaza przez organizm oraz/lub do wzdęć. Karagen natomiast ma działanie kancerogenne (potwierdzone badaniami na zwierzętach), może także wywoływać owrzodzenia jelit.
Gdzie na pewno nie znajdziemy żadnego „E”?
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatków do żywności zabrania stosowania dodatków do żywności w przypadku: żywności nieprzetworzonej, miodu pszczelego, niezemulgowanych olejów i tłuszczów, masła, mleka oraz pasteryzowanej śmietany i śmietanki, maślanki oraz fermentowanych, pozbawionych dodatków smakowych przetworów mlecznych zawierających żywe kultury bakterii, naturalnych wód mineralnych, źródlanych i stołowych, naturalnej kawy i herbaty bez aromatów, cukru i suchych makaronów (z wyjątkiem makaronów bezglutenowych lub przeznaczonych do diet niskobiałkowych). Pamiętajmy, że umiejętność czytania etykiet powoduje, że stajemy się świadomym konsumentem, odpowiedzialnym za swoje zdrowie. Robiąc przemyślane i świadome zakupy inwestujemy w zdrowie – nasze i naszych bliskich.
***
Podstawa prawna:
Według Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (z dnia 16.12.2008 r.) dodatek do żywności to każda substancja, która w normalnych warunkach nie jest spożywana sama jako żywność, ani nie jest też stosowana jako charakterystyczny składnik żywności (…). Ich stosowanie ma na celu wydłużenie okresu trwałości lub stabilności produktu, zapewnienie jego bezpieczeństwa przez zahamowanie rozwoju lub zniszczenie drobnoustrojów chorobotwórczych, zapobieganie zmianom jakościowym, ochronę składników odżywczych. Niektóre dodatki do żywności stosuje się w celu podniesienia atrakcyjności i dyspozycyjności produktów dla konsumentów lub zwiększenia asortymentu produktów poprzez otrzymywanie nowych rodzajów produktów (np. dodatki słodzące do produktów bez cukru czy stabilizatory w produktach ze zmniejszoną zawartością tłuszczu). Innym, często nadrzędnym celem stosowania „E” jest zwiększenie efektywności produkcji.